Hallo allemaal!

Zoals de meesten van jullie waarschijnlijk al wel weten, heb ik sinds een paar jaar de ambitie om als au-pair in Engeland te gaan werken na het behalen van mijn VWO. Na een jaartje bedacht ik dat au-pair worden in Amerika me ook wel leuk leek, maar bij nader inzien leek me dat toch niet zo ideaal. In Amerika wordt je namelijk pas op je 21e voor de wet als volwassen beschouwd, wat betekent dat uitgaan enz. er niet in zou zitten. Bovendien had ik uit reisverhalen van andere au-pairs begrepen dat de meeste au-pairs in Amerika toch wel 21 waren en dat de gastgezinnen vaak ook wel de voorkeur gaven aan een oudere au-pair.

Vorig jaar oktober (2011) ben ik samen met papa naar een voorlichtingsdag geweest van de Travel Active in Venray. Papa en ik waren erg enthousiast en vanaf toen wist ik zeker dat ik au-pair wilde worden in Engeland. In februari zijn we samen naar Worthing (Zuid-Engeland) geweest om de Engelse cultuur een beetje op te snuiven. Ik was helemaal enthousiast en kon niet wachten om voor een paar maanden in Engeland te gaan wonen! Maar eerst nog 'even' slagen voor het VWO... het examenjaar is me absoluut niet meegevallen en naarmate het jaar vorderde, kwam er een dalende lijn in mijn cijfers. Mede dankzij dat en het feit dat ik na 7 jaar VWO (Ik ben blijven zitten in de derde) school echt meer dan zat was, ging mijn motivatie alleen maar meer omlaag. Ik moest mezelf dagelijks weer aansporen om goed met school bezig te gaan, zonder dat ik de garantie had dat mijn moeite zich zou uitbetalen. Want ondanks dat ik voor sommige vakken wel degelijk mijn best deed, bleven de goede resultaten uit. Je zou denken dat mijn plannen om een (half) jaartje naar Engeland te gaan een goede motivatie zouden zijn om toch goed mijn best te doen, maar eerlijk gezegd maakte het me ook alleen maar zenuwachtiger. Wat nou als ik zou zakken? Dan kon ik niet naar Engeland toe en kon ik aan mijn 8e jaartje middelbare school beginnen. Dat nooit! Gelukkig heb ik door de tijd heen heel wat inspirerende quotes gevonden en mijn lieve vriend, vriendinnen en ouders hebben me ook zeker gemotiveerd om niet op te geven en alles te geven.

Voor de examens stond ik een 4 en 2 net-voldoendes die makkelijk zouden kunnen ombuigen naar een 5, wat zou betekenen dat ik zou zakken. Bovendien maakte de 5,5 regel me ook wel erg bang. Onnodig om te zeggen dus dat ik ontzettend nerveus was voor de examens! Ik durfde niet om de examens na afloop na te kijken op internet, maar eerlijk gezegd denk ik ook niet dat dat een duidelijk beeld geeft over je uiteindelijke cijfer. Geschiedenis bijvoorbeeld heeft een vrij kort antwoordenmodel, terwijl er met de juiste uitleg waarschijnlijk veel meer antwoorden mogelijk zijn. Bovendien gebruikte ik voor ieder examen de volle 3 uur, dus ik had niet echt de tijd om alle antwoorden nog over te schrijven.

Duits en Engels waren de enige vakken die ik na durfde te kijken en ook vrij makkelijk na te kijken waren (multiple choice vragen/vragen die een concreet antwoord nodig hadden). Duits had ik goed gemaakt, Engels al wat minder (een 5.9). Over alle andere vakken had ik best wel een slecht gevoel, dus toen ik donderdag tussen 3 en 4 mijn examen-uitslag kreeg, hield ik mijn hart vast. Een uur leek een eeuwigheid te duren, maar toen ik om 4 uur niet gebeld was, besloten mama en ik toch maar de vlag op te hangen. Het voelde zo onwerkelijk allemaal!

Op school was er heel wat vreugde en de meeste van mijn vrienden zijn ook geslaagd.Ik was ontzettend nieuwsgierig naar mijn cijfers en wat bleek? Mijn enige onvoldoende was op Nederlands en ik heb gewoon de eerste voldoende op wiskunde in 3 jaar tijd op mijn eindexamen gehaald! Mijn 1 na hoogste cijferr was op economie (een 7.2), terwijl ik daar met een 5.5 instapte. Ik had van veel vakken een onvoldoende verwacht, maar ondanks dat ik het Nederlands examen niet makkelijk vond, kon ik me niet voorstellen dat ik daar een onvoldoende op zou halen, vooral om dat ik met een 7.8 het Nederlands examen inging. Wat blijkt nou? Ik heb me verteld in het aantal woorden op de samenvatting, waardoor ik door een domme fout 16 van de 49 punten die je in totaal op het examen kon halen ben misgelopen. Omdat ik het een domme fout vind en ervan overtuigd ben dat ik beter kan voor Nederlands, ga ik dit vak dinsdag herkansen. Ik heb niets te verliezen, dus waarom zou ik het niet doen?

Nu ik een beetje ben gewend aan het idee dat ik gewoon geslaagd ben, kan ik eindelijk mijn au-pairfamilie gaan regelen. Zo gek, ik heb er jaren naar uitgekeken en nu het zo dichtbij begint te komen, vind ik het ook wel erg spannend. Ga ik wel of niet met een organisatie? Wat als ik heimwee krijg? Mijn familie en vooral mijn moeder staat niet te springen dat ik wegga voor een tijdje, maar uiteindelijk zal ik er heel veel levenservaring opdoen en hopelijk vloeiend Engels kunnen spreken. Veel mensen raden aan om met een organisatie te gaan, omdat je anders 'uitgebuit' zou kunnen worden. Ik weet dat een organisatie een au-pairfamilie regelt die met mij als persoon matcht en me bij zal staan als ik toch nog van familie wil wisselen. Maar dit kan ik ook zelf uitzoeken en mocht een familie mij niet bevallen, kan niemand me tegenhouden om op te stappen aangezien ik geen contract heb in dat geval. Dat is dus iets wat ik de komende week uit moet zoeken, of het een verstandige keus zou zijn om op mijn eigen houtje een gastgezin rondom Southampton te zoeken. Southampton is een universiteitsstad in het zuiden van Engeland en heeft 270.000 inwoners (groter dus dan Groningen die 'maar' 190.000 inwoners heeft!). Waarom ik daar heen wil? Tsja, sowieso sprak de Zuidkust me al erg aan, omdat ik van de zee houd en niet al te gek ben op grote steden als Londen. Maar ik heb begin dit jaar mijn vriend leren kennen die vlakbij Southampton woont. Ik zal het verhaal maar niet langer gaan maken dan het al is, maar de mensen die dichtbij me staan weten het verhaal sowieso wel:)

Nou, dat was een lange eerste bericht! Hopelijk vonden jullie het leuk en de volgende berichten zullen vast niet zo lang zijn:) Ik ben van plan om op deze blog alle ontwikkelingen in mijn au-pair avontuur bij te houden, dus als er updates zijn, zal ik het jullie zeker laten weten.

xxx Harriëtte